De plek waar weemoed en verlangen verenigd is, daar ligt mijn krachtveld. Een gebied wat ik omschrijf als:
daar waar het water het land kust, het ongrijpbare segment dat tussen je tenen door sijpelt.
Ik benoem het ook wel eens als: de maan met de handen willen grijpen.
Ik, Chris Ros, (vakschool Schoonhoven en kunstacademie Utrecht) ben een ‘beeldhouwer’ die lijnen trekt om deze gemoedstoestand. En werk vanuit deze materie in verschillende disciplines (o.a. tekenen, grafiek, ruimtelijk en edelsmeden) en met zeer divers materiaal.
In het Westenwindhuis te Horst beland ik op zo’n plek, een tussengebied. Waar herleidbare feitelijkheden zoals bouwtekeningen, routes, plattegronden, al die technische gegevens, zich hebben vermengd met het leven.
De rijkdom van emotionele binding, vertrouwdheid van een badkamerdeur… het kraken van de 3e tree van de trap…de geur van zeep … de afgesleten drempel.. tocht door de brievenbus, uniek lijkende gevoelens maar die altijd universeel blijken te zijn.
Een vast omlijnd plan heb ik nog niet.
Maar graag wil ik met buurtbewoners het hebben over wat ik hierboven beschrijf.
Ik kan alleen maar hopen dat ze genegen zijn om te delen in hun gemoedtoestand.
Zodat ik dat mee kan nemen in het werk, de zoektocht naar het toekomstige verleden van het huis, de wijk, het leven met de nieuwe werkelijkheid.
